Hoofdstuk 26

Livia kwam met energieke passen hun richting uit gewandeld, een licht verwijt in haar blik. "Waar waren jullie? Ik heb jullie gezocht. Oh Rosalina, hallo," zei ze met een brede glimlach.

Rosalina glimlachte stralend terug. "Hallo Livia."

Livia’s blik gleed naar Andreii, haar ogen twinkelden van plezier. "Je hebt jezelf overtroffen," zei ze, haar stem vol speelse bewondering. "Ik had nooit gedacht dat je dat zou durven."

Andreii grinnikte, een vleugje schaamte in zijn uitdrukking. "Waarover heeft ze het?" vroeg Rosalina, haar wenkbrauwen lichtjes opgetrokken van nieuwsgierigheid. "Heb ik iets gemist?"

"En of je iets gemist hebt," zei Livia met een brede grijns. "Andreii en Fiona hebben elkaar gekust op het midden van de dansvloer. Iedereen heeft het gezien."

Rosalina staarde een moment naar Andreii, haar mond open van verbazing, voordat ze in een luide lach uitbarstte. "Goed zo, jongen," zei ze terwijl ze hem speels op zijn schouder klopte. "Dat had ik nooit van je verwacht."

Andreii grinnikte opnieuw, terwijl Fiona bloosde en haar blik even afwendde. "Het leek gewoon... het juiste moment," zei hij met een glimlach, terwijl hij Fiona kort aankeek. Zijn ogen straalden warmte en trots uit.

Livia zuchtte dramatisch. "Nou, het was in ieder geval een moment dat niemand ooit zal vergeten. Zelfs niet de journalisten," zei ze, haar toon half serieus, half plagerig.

Rosalina schudde lachend haar hoofd. "Ach, wat maakt het uit. Als je het dan toch groots doet, doe het dan goed, Andreii." Haar blik gleed naar Fiona, en haar glimlach verzachtte. "En Fiona, ik denk dat ik mijn zegen hier wel kan geven."

Fiona keek op, haar gezicht nog steeds licht rood, maar haar ogen glinsterden van dankbaarheid. "Dank je, Rosalina," zei ze zacht, en de groep barstte in lachen uit, de sfeer luchtig en vol vreugde.

"Ik ben blij voor jullie," zei Rosalina met een warme glimlach. "Ik heb me altijd afgevraagd hoe lang het zou duren alvorens jullie durfden... Nu ja, je weet wel."

Fiona keek haar verrast aan. "Wist je dan wat er speelde tussen ons?" vroeg ze, haar stem gevuld met oprechte verbazing.

Rosalina barstte in lachen uit, haar vrolijke lach vulde de ruimte om hen heen. "Iemand die dat niet wist, moest blind zijn," zei ze luchtig. "Het was zo overduidelijk, Fiona. De blikken, de kleine momenten... zelfs Livia moet het hebben gezien, toch?"

Livia knikte met een grijns. "Absoluut. Maar ik wilde het niet zeggen. Ik wilde niet riskeren dat jullie allebei in paniek zouden raken."

Andreii lachte zachtjes, zijn hand ongemerkt naar die van Fiona glijdend. "Dus we waren niet zo subtiel als we dachten?"

"Niet eens een beetje," antwoordde Rosalina met een knipoog. "Maar eerlijk gezegd... dat maakt het alleen maar mooier. Iedereen kan zien hoe goed jullie bij elkaar passen. Ik ben echt blij voor jullie."

Fiona voelde een warmte in haar borst opwellen. Rosalina’s oprechte woorden maakten haar verlegen, maar tegelijkertijd gaf het haar een gevoel van acceptatie en steun dat ze niet had verwacht. "Dank je, Rosalina," zei ze zacht, haar glimlach oprecht.

"Jullie verdienen het," zei Rosalina eenvoudig, en haar blik gleed even naar Andreii, die haar een dankbare knik gaf. "Maar nu... laten we genieten van het feest. Er is vast nog meer drama op komst vanavond." Ze grijnsde breed, en de groep barstte in lachen uit.

"En dan te zeggen dat ik vroeger jaloers op je was, Rosalina," zei Fiona, terwijl ze Rosalina met een lichte glimlach aankeek. "Ik dacht dat jij en Andreii verliefd op elkaar waren."

Rosalina barstte in lachen uit, haar hoofd naar achteren geworpen van pure amusement. "Ik en Andreii? Neen, meisje," zei ze, terwijl ze haar lachen onder controle probeerde te krijgen. "We zijn net broer en zus. Zo zien we elkaar. Is het niet, prinsje?"

Andreii grinnikte en knikte. "Dat klopt. Rosalina heeft altijd meer als een zus voor me gevoeld dan iets anders."

Rosalina gaf hem een speelse por tegen zijn schouder. "En geloof me, Fiona, ik ben blij dat het zo is. Andreii zou nooit met mijn temperament kunnen omgaan." Ze grijnsde breed.

Fiona lachte zachtjes en voelde een last van haar schouders vallen. "Dat is goed om te weten," zei ze met een kleine blos. "Ik was gewoon bang dat ik jullie... nou ja, in de weg stond."

Rosalina schudde haar hoofd en pakte Fiona's hand. "Je hoeft nooit te denken dat je in de weg staat. Andreii heeft zijn keuze gemaakt, en geloof me, hij heeft een uitstekende smaak." Haar stem klonk warm en oprecht, wat Fiona een glimlach bezorgde die niet meer van haar gezicht leek te wijken.

"Ik heb gehoord dat Brutus en Jeroom hier zijn," zei Rosalina, haar ogen twinkelend van enthousiasme. "Ik heb veel over hen gelezen en zou hen dolgraag willen ontmoeten. Het lijkt me dolle pret."

Fiona glimlachte en knikte. "Ze zijn geweldig. En Jade is er ook. Ze zijn echt een unieke groep, dat kan ik je beloven."

Andreii grinnikte. "Brutus en Jeroom maken er altijd een show van, vooral op dit soort avonden. Maar wees gewaarschuwd, Rosalina: ze houden ervan om indruk te maken op nieuwe gezichten."

"Dat klinkt alleen maar beter," zei Rosalina met een speelse glimlach. "Ik ben benieuwd wat ze in petto hebben. Kunnen jullie me aan hen voorstellen?"

Andreii keek Fiona even aan en knikte toen. "Natuurlijk. Laten we ze opzoeken. Ze zijn waarschijnlijk nog steeds bij de hoek waar ze graag samenkomen."

"Perfect," zei Rosalina enthousiast, terwijl ze haar jurk gladstreek en klaar leek om de avond een nieuwe draai te geven. "Ik kan niet wachten om hen te ontmoeten."

Fiona en Andreii deelden een glimlach, allebei zeker dat Rosalina het goed zou kunnen vinden met Brutus en Jeroom. Deze ontmoeting beloofde op zijn minst interessant te worden.

Rosalina volgde Andreii en Fiona door de balzaal naar de hoek waar Brutus, Jeroom en Jade bij elkaar stonden. Hun diepe stemmen en vrolijke gelach bereikten hen al voordat ze dichtbij waren. Rosalina rechtte haar rug, haar nieuwsgierigheid vermengd met een lichte spanning. Ze had zoveel over hen gelezen dat het voelde alsof ze een legende tegemoet trad.

"Brutus, Jeroom, Jade," zei Andreii terwijl hij hun aandacht trok. "Ik wil jullie voorstellen aan Rosalina. Ze is een goede vriendin van mij en Fiona, en ze heeft veel over jullie gehoord."

Brutus, een grote man met een robuuste uitstraling, draaide zich om met een brede glimlach. "Aangenaam," zei hij terwijl hij Rosalina’s hand schudde. "Andreii heeft goede smaak in vrienden, zo te zien."

Jeroom, wiens scherpere trekken en doordringende blik meteen opvielen, knikte vriendelijk naar haar. "Rosalina, welkom. Als je van verhalen houdt, ben je bij ons aan het juiste adres."

Jade, met haar serene aanwezigheid en scherpzinnige ogen, glimlachte zacht. "Het is een genoegen je te ontmoeten. Wat brengt je bij deze feestelijke chaos?"

Rosalina lachte en voelde zich meteen op haar gemak. "Ik kon het niet laten om jullie te ontmoeten. Jullie namen zijn me al zo vaak verteld dat het voelt alsof ik jullie al ken."

Brutus grijnsde breed. "Dat is goed om te horen. Maar wees gewaarschuwd, Rosalina: verhalen over ons zijn meestal overdreven."

"Of juist niet overdreven genoeg," voegde Jeroom met een knipoog toe.

Jade lachte zacht. "Brutus houdt ervan zichzelf wat groter te maken in verhalen, maar hij vergeet soms dat mensen hem ook zonder overdrijving bewonderen."

Rosalina schudde haar hoofd, haar glimlach oprecht. "Wat ik bewonder, is jullie vastberadenheid en wat jullie hebben bereikt. Het is inspirerend."

De complimenten deden Brutus en Jeroom even stilvallen, voordat Brutus grinnikte. "Ik denk dat we haar mogen houden, jongens."

"Zeker weten," zei Jeroom met een grijns. "Maar zeg, Rosalina, als je zo veel over ons hebt gehoord, moet je ook weten dat wij zelden stilstaan. Kun je dansen?"

Rosalina lachte luid. "Ik doe mijn best," zei ze uitdagend. "Maar of ik jullie kan bijhouden, dat is een ander verhaal."

Jade schudde haar hoofd, haar ogen twinkelend. "Ik denk dat Brutus en Jeroom hier juist moeten bewijzen dat zij haar kunnen bijhouden."

Andreii en Fiona keken geamuseerd toe terwijl Rosalina zich moeiteloos in het gesprek mengde. Ze was duidelijk op haar plek in deze groep, en het was alsof ze er altijd al bij had gehoord. Fiona leunde dichter naar Andreii en fluisterde: "Ik denk dat ze dolle pret gaat hebben." Andreii glimlachte en knikte. "Dat denk ik ook."

"Hoe gaat het met Alicorn Trade?" vroeg Rosalina. "Ik ben daar altijd erg nieuwsgierig naar geweest."

Jade glimlachte en antwoordde: "Alicorn Trade doet het uitstekend. We hebben onlangs onze markten uitgebreid en nieuwe partnerschappen gevormd, wat heeft geleid tot een aanzienlijke groei."

Brutus voegde eraan toe: "Het is indrukwekkend om te zien hoe snel het bedrijf zich heeft ontwikkeld. Jade's leiderschap heeft echt het verschil gemaakt."

Rosalina knikte geïnteresseerd. "Dat klinkt geweldig. Ik heb gehoord dat jullie ook betrokken zijn bij verschillende liefdadigheidsprojecten?"

Jade bevestigde: "Ja, we vinden het belangrijk om iets terug te geven aan de gemeenschap. We ondersteunen diverse initiatieven, van onderwijsprogramma's tot milieuprojecten."

"Dat is bewonderenswaardig," zei Rosalina met een glimlach. "Ik zou graag meer willen weten over jullie toekomstige plannen."

Jade antwoordde: "We hebben veel spannende projecten in de pijplijn. Misschien kunnen we er later dieper op ingaan."

"Dat zou ik op prijs stellen," zei Rosalina. "Ik droom er ook van om ondernemer te worden, net als jullie," zei Rosalina, haar stem vol enthousiasme. "Hebben jullie geen tips voor me?"

Brutus trok een wenkbrauw op en keek met een brede grijns naar Jeroom. "Hoor je dat? Dat meisje wil ondernemer worden. Wat zouden we haar zeggen?"

Jeroom leunde iets achterover, zijn blik peinzend maar met een speelse twinkeling in zijn ogen. "Ik zou zeggen: zorg dat je een goed team hebt. Niemand bereikt iets groots helemaal alleen, Rosalina."

Brutus knikte instemmend. "Dat klopt. Maar vergeet ook niet dat risico’s nemen erbij hoort. Soms moet je durven springen, zelfs als je niet zeker weet waar je zult landen."

Jade glimlachte en voegde eraan toe: "Maar het allerbelangrijkste is dat je iets doet waar je écht in gelooft. Passie maakt het verschil tussen een gewone ondernemer en een groot leider. Als je hart erin zit, volgen anderen vanzelf."

Rosalina knikte aandachtig en keek hen een voor een aan. "Dat zijn allemaal waardevolle lessen. Ik wil iets creëren dat niet alleen succesvol is, maar ook impact heeft. Net zoals wat jullie hebben gedaan."

Brutus lachte luid. "Ik denk dat jij het in je hebt, meisje. Als je ooit een mentor nodig hebt, weet je ons te vinden."

"En als je advies nodig hebt over hoe je jezelf staande houdt te midden van chaos," voegde Jeroom met een knipoog toe, "dan ben ik je man."

Rosalina lachte samen met hen en voelde zich geïnspireerd. Hun woorden gaven haar niet alleen motivatie, maar ook het vertrouwen dat ze op de goede weg was. "Bedankt," zei ze, haar glimlach oprecht. "Ik zal jullie aanbod zeker onthouden."

"Ik vind jullie levensverhaal fantastisch," zei Rosalina, haar bewondering duidelijk hoorbaar in haar stem. "Hoe jullie je alcoholverslaving hebben overwonnen en succesvolle zakenmannen zijn geworden."

Brutus glimlachte dankbaar en wisselde een blik met Jeroom. "Ja," zei hij met een knik. "Daar hebben de koning en de koningin een heel belangrijke rol in gespeeld. Zonder hun steun en geloof in ons hadden we het misschien niet gered."

Jeroom voegde eraan toe: "Ze gaven ons niet alleen kansen, maar ook het vertrouwen om die te benutten. Dat heeft het verschil gemaakt. We zijn hen heel dankbaar."

Rosalina voelde een warme gloed van respect. "Dat is echt inspirerend," zei ze zacht. "Het laat zien hoe belangrijk het is om mensen een tweede kans te geven."

Brutus glimlachte breed. "En om die tweede kans met beide handen aan te grijpen," zei hij. "Dat is de les die we altijd proberen mee te geven."

"Jullie geven ook toespraken aan Bakoeni die ook ondernemer willen worden. Heb ik het juist?" vroeg Rosalina nieuwsgierig, terwijl ze hen met oprechte bewondering aankeek.

Brutus knikte trots. "Dat klopt. We proberen onze ervaringen te delen met de volgende generatie, zodat ze weten dat alles mogelijk is, ongeacht waar je vandaan komt."

Jeroom voegde toe: "Het is belangrijk om mensen te laten zien dat ze dromen mogen hebben én dat ze die kunnen waarmaken. Als wij dat kunnen, kunnen zij het ook."

Rosalina glimlachte. "Dat lijkt me ontzettend waardevol. Jullie zijn een inspiratie voor zoveel mensen, niet alleen voor de Bakoeni, maar voor iedereen."

Brutus grijnsde breed. "We doen ons best. En als het werkt, dan is dat de grootste beloning."

"Wow, ik ben echt fan van jullie," zei Rosalina met een oprechte glimlach. Haar waardering straalde van haar gezicht af, en haar woorden klonken vol enthousiasme.

Brutus lachte luid. "Hoor je dat, Jeroom? We hebben een fan!"

Jeroom knipoogde naar Rosalina. "Altijd fijn om dat te horen. Maar pas op, Rosalina, straks willen we handtekeningen uitdelen."

Rosalina lachte mee en voelde zich nog meer op haar gemak in hun gezelschap. "Ik meen het serieus. Jullie verhalen inspireren me echt."

"Wat zou je dan precies willen doen als je ondernemer wilt worden?" vroeg Brutus met oprechte nieuwsgierigheid.

Rosalina aarzelde even en glimlachte. "Mijn vader is vastgoedmakelaar en wil graag dat ik hem opvolg..." Ze pauzeerde, duidelijk nadenkend over haar ambities. "Maar ik zie het groter. Ik ben natuurlijk nog jong en ik moet eerst mijn studie in Gandurhora afwerken, maar wie weet. Misschien word ik ook wel eigenaar van een winkelketen. Net als jullie."

Jeroom knikte goedkeurend. "Dat klinkt als een goed begin. Je hebt een duidelijke visie, en dat is al de eerste stap."

Brutus glimlachte breed. "En als je ooit hulp nodig hebt, Rosalina, aarzel dan niet om ons te bellen. We hebben altijd ruimte voor jong talent met ambitie."

Rosalina voelde een golf van dankbaarheid. "Dank jullie wel. Dat betekent veel voor me."

"Misschien moet ik hier in Engeland blijven," zei Rosalina, haar toon zowel serieus als dromerig. "Ik woon nu in Vincorra, en daar zijn er veel beperkingen op dat gebied."

Brutus fronste even en keek haar met een bedachtzame blik aan. "Beperkingen kunnen een uitdaging zijn, maar soms maken ze je ook creatiever. Wat houd je precies tegen in Vincorra?"

Rosalina haalde haar schouders op. "De regels zijn er strikt, en er zijn veel beperkingen op wie wat mag bezitten en hoe bedrijven worden opgericht. Hier in Engeland lijkt alles zoveel flexibeler, alsof er meer ruimte is om je dromen na te jagen."

Jeroom knikte begrijpend. "Het is waar dat vrijheid belangrijk is voor een ondernemer. Maar vergeet niet dat beperkingen je ook kunnen leren om slim en strategisch te zijn. Soms kun je binnen de regels meer bereiken dan je denkt."

Brutus grijnsde. "Maar als je besluit om in Engeland te blijven, Rosalina, laat het ons weten. We hebben altijd plek voor een ambitieuze denker zoals jij."

Rosalina lachte zacht. "Ik zal het zeker overwegen. Dank jullie voor de aanmoediging."

"Misschien kan je ooit eens stage komen doen bij Alicorn Trade," zei Jade met een warme glimlach. "Of een studentenjob. We zoeken altijd mensen, en bij ons zou je veel bijleren."

Rosalina's gezicht lichtte op. "Dat zou geweldig zijn! Ik kan me geen betere plek voorstellen om ervaring op te doen."

Jade knikte tevreden. "Dan houden we contact. Ik zie in jou een toekomstig talent dat alleen maar hoeft te groeien."

"Dank je, Jade," zei Rosalina oprecht. "Ik zal deze kans zeker niet vergeten."

"Zouden je ouders dat wel goedkeuren?" vroeg Andreii met een lichte aarzeling in zijn stem, terwijl hij Rosalina nieuwsgierig aankeek.

Rosalina glimlachte zwak. "Ik weet het niet zeker," gaf ze eerlijk toe. "Mijn vader heeft altijd gewild dat ik hem opvolg in het vastgoed, en mijn moeder is nogal traditioneel ingesteld. Maar... misschien kan ik ze overtuigen als ik laat zien dat dit een kans is om te groeien en mezelf te ontwikkelen."

Andreii knikte begripvol. "Misschien wel. Je ouders willen vast het beste voor je. En wie weet, Jade’s aanbod zou hen wel eens kunnen laten zien hoe waardevol zo'n ervaring kan zijn."

Rosalina glimlachte dankbaar. "Ik hoop het. Maar hoe dan ook, het voelt alsof dit het pad is dat ik wil volgen."

"Trouwens, nu we het over mijn ouders hebben," begon Rosalina, haar blik lichtjes dromerig. "Mijn vader vertelde me iets vreemds. Toen ik ruzie met hem had over of ik naar Gandurhora mocht komen, en later, toen hij met jouw moeder en professor Ahmedes sprak... hoorde hij muziek in zijn hoofd. Het was precies zoals toen de schrijfster over jouw moeder schreef."

"Dan betekent dit dat er een tiende boek bestaat," zei Andreii, zijn stem stevig en vol overtuiging. "Dat is nog maar eens een bewijs." Hij keek naar Fiona en glimlachte, alsof haar aanwezigheid hem extra zekerheid gaf.

Jade keek hem met een mengeling van nieuwsgierigheid en verbazing aan. "Hoor ik het goed?" vroeg ze. "Bestaat er een tiende boek?"

Andreii richtte zijn blik op Jade en knikte langzaam. "Er zijn duidelijke aanwijzingen dat dat het geval is, Jade. Het is meer dan een gerucht. Alles wijst erop dat het echt bestaat."

Jade bleef hem een moment aankijken, haar gedachten duidelijk bezig met wat hij net had gezegd. "Als dat zo is," zei ze uiteindelijk, "dan is het belangrijker dan ooit dat jullie het vinden."

"Daar werken we aan," antwoordde Fiona zacht maar vastberaden. Haar blik wisselde met die van Andreii, die haar een geruststellende knik gaf. Het was een missie die hen allemaal verbond, op manieren die ze nog niet volledig begrepen.