Hoofdstuk 27

De volgende ochtend ontwaakte Fiona met een zachte glimlach op haar lippen. Haar gedachten dwaalden onmiddellijk af naar de vorige avond, naar de dansvloer en naar Andreii. De kus die ze hadden gedeeld was als een droom die werkelijkheid was geworden, maar ook een die haar hart sneller deed kloppen telkens als ze eraan dacht.

Wat haar het meest verraste, was de moed die Andreii had getoond. Het was zo anders dan de verlegen prins die ze had leren kennen. Zijn openlijkheid over zijn gevoelens deed haar blozen, terwijl een warmte door haar heen trok. Ze kon niet stoppen met glimlachen, zelfs terwijl ze haar kussen stevig tegen zich aantrok en haar ogen nog even sloot.

Ze wist dat deze dag anders zou zijn. Alles was veranderd door dat ene moment. Wat het zou betekenen, durfde ze nog niet te voorspellen, maar ze voelde zich zekerder dan ooit over wat ze voor hem voelde.

Nadat Fiona zich had klaargemaakt, liep ze naar de eetkamer, waar Henriëtta en Lucas al aan de tafel zaten. Hun ogen twinkelden van amusement toen ze haar zagen binnenkomen.

"Heb je al de nieuwsberichten op je horloge bekeken?" vroeg Lucas met een brede grijns.

Fiona schudde haar hoofd, enigszins verrast door zijn vraag. "Nee, waarom?" vroeg ze, terwijl ze naar haar stoel liep.

"Dan zou ik dat maar doen," zei Lucas met een lachje. "Je privacy is voorbij, meisje."

Fiona fronste en pakte haar horloge. Ze activeerde het scherm en zag onmiddellijk de krantenkoppen. Haar ogen werden groot toen ze de foto's en artikelen zag waarin haar kus met Andreii het middelpunt van de aandacht was. "Oh nee..." mompelde ze, terwijl ze haar hand naar haar mond bracht.

Henriëtta glimlachte geruststellend. "Het is een storm in een glas water, Fiona. Dit hoort erbij. Maar je hebt niets om je voor te schamen."

Lucas grinnikte nog steeds. "Je hebt wel indruk gemaakt, dat moet ik toegeven."

Fiona’s blik bleef hangen op een specifieke foto. Haar ouders stonden trots voor hun huisje, breed glimlachend naar de camera. Het was alsof ze geen enkel probleem hadden met de paparazzi die hen hadden opgezocht.

In het artikel dat erbij stond, spraken haar ouders met warmte over hun dochter en haar connecties met het koninklijk paleis. Ze lieten ook duidelijk hun waardering blijken voor de koning en koningin, die zoveel hadden betekend voor de Bakoeni-gemeenschap. Fiona voelde een mengeling van opluchting en trots. Hoewel ze zich zorgen had gemaakt over hoe haar ouders met de aandacht zouden omgaan, leek het erop dat ze het juist met waardigheid en trots droegen.

Henriëtta, die haar blik had gevolgd, glimlachte zachtjes. "Je ouders lijken goed om te kunnen gaan met al deze aandacht," merkte ze op.

Fiona knikte en voelde een warme gloed van trots in haar borst. "Ja, ze zijn sterker dan ik dacht," zei ze. Maar toch bleef er een vleugje bezorgdheid hangen in haar blik. "Ik hoop maar dat ze er niet te veel last van krijgen."

Lucas grinnikte. "Ze lijken er juist van te genieten. En geef ze eens ongelijk, Fiona. Niet iedereen krijgt deze kans."

Fiona glimlachte zwakjes, maar ze wist dat ze haar ouders snel wilde bellen om te horen hoe het echt met hen ging.

Ze waren haar echter voor, want vijf minuten later piepte haar horloge. "Mama, papa." zei ze. "Hoe gaat het met jullie?" vroeg Fiona.

"Ben je nu helemaal gek geworden?" brieste haar vader.

Fiona schrok door de reactie van haar vader.

"Heb je enig idee wat je hebt aangericht? We worden hier onder de voet gelopen door paparazzi en die mannen laten ons niet met rust.

Fiona voelde een steek van schuld toen ze de boze stem van haar vader hoorde. Ze slikte en probeerde haar gedachten te ordenen. "Papa, het spijt me," begon ze voorzichtig. "Ik had niet verwacht dat het zo zou uitpakken. Ik wist niet dat jullie zoveel last zouden hebben van de paparazzi."

"Niet verwachten?" snauwde haar vader. "Fiona, je bent slim genoeg om te weten wat de gevolgen zijn als je met de kroonprins staat te zoenen voor een zaal vol mensen. Wat dacht je, dat niemand dat zou opmerken?"

"Papa, ik..." Ze wist niet hoe ze zich moest verdedigen. Zijn woorden waren scherp, maar ze kon de frustratie erin begrijpen.

"Je moeder en ik kunnen niet eens naar buiten zonder gevolgd te worden," ging hij verder. "En dat allemaal omdat jij dacht dat het een goed idee was om met Andreii te flirten midden in de schijnwerpers."

Fiona voelde haar ogen prikken, maar ze hield haar tranen in bedwang. "Papa, het spijt me echt. Ik zal proberen iets te regelen om het voor jullie makkelijker te maken."

Aan de andere kant van de lijn hoorde ze haar moeder, haar stem zachter en kalmer. "Fiona, we weten dat je dit niet expres hebt gedaan. Maar we willen dat je begrijpt hoe moeilijk dit voor ons is. Je vader is bezorgd, en ik ook."

"Ik begrijp het, mama," zei Fiona zacht. "Ik beloof dat ik met Andreii en zijn ouders zal praten om dit op te lossen. Ik wil niet dat jullie hieronder lijden."

"Goed," zei haar vader, zijn toon iets minder scherp. "Doe dat. Maar Fiona, wees voorzichtig. Dit is niet zomaar een spel."

"Dat weet ik, papa," fluisterde Fiona. "Het spijt me."

Toen het gesprek eindigde, liet Fiona haar handen in haar schoot vallen, haar hart zwaar van schuldgevoel. Henriëtta, die aan de andere kant van de tafel zat, keek haar met een begripvolle blik aan. "Ik hoorde het," zei ze. "We zullen ervoor zorgen dat je ouders wat rust krijgen. Dat is het minste wat we kunnen doen."

Fiona knikte zwijgend en voelde een kleine troost in Henriëtta’s woorden. Maar ze wist dat dit haar eigen probleem was om op te lossen.

Lucas leunde achterover in zijn stoel en keek Fiona met een begripvolle blik aan. "Ik had het in het begin ook moeilijk om met de pers om te gaan," zei hij. "Ik moest liegen over mijn gevoelens voor Deborah. Harvie heeft me toen heel erg geholpen."

Fiona keek hem met een kleine glimlach aan. "Dat weet ik," zei ze zacht. "Ik heb het in de boeken gelezen."

Lucas haalde zijn schouders op, zijn mondhoeken licht omhoog krullend in een fijne glimlach. "Natuurlijk," zei hij met een zekere berusting. "Alles staat tegenwoordig in die boeken."

Op dat moment kwamen Harvie en Aurelia de eetkamer binnen. Hun aanwezigheid vulde de kamer met een vriendelijke warmte, maar Fiona kon haar eigen ongemak niet negeren. Andreii volgde hen, en toen hij Fiona zag, bleef hij even stilstaan. Hij keek naar haar gezicht, waarop duidelijk te lezen stond dat ze zich zorgen maakte. Zonder aarzeling liep hij naar haar toe en nam haar handen in de zijne.

"Wat is er, schat?" vroeg hij, zijn stem zacht maar doordrongen van bezorgdheid.

Fiona ademde diep in voordat ze antwoordde. "Mijn ouders... ze worden achtervolgd door paparazzi en zijn heel boos. Vooral mijn vader."

Andreii’s gezicht vertrok in een uitdrukking van spijt. "Oh, schat," zei hij terwijl hij haar handen steviger vastpakte. "Het spijt me zo erg. Dat is allemaal mijn schuld. Ik had dit moeten voorzien."

Fiona schudde haar hoofd, hoewel ze de tranen achter haar ogen voelde branden. "Ik weet dat je het niet expres hebt gedaan. Maar het is moeilijk voor hen. Ze weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan."

Aurelia, die alles had gehoord, liep naar hen toe en legde een geruststellende hand op Fiona’s schouder. "We zullen een manier vinden om hen te helpen," zei ze, haar stem kalm maar vastberaden. "Jij en je familie verdienen privacy en respect, en we zullen ervoor zorgen dat de pers dat begrijpt."

Fiona keek op naar Aurelia en voelde een sprankje hoop. "Dank je," fluisterde ze. "Dat betekent veel voor me." Andreii kneep zacht in haar handen, alsof hij haar kracht wilde geven. "We lossen dit samen op," zei hij. "Je staat er niet alleen voor."

Lucas draaide zich naar Harvie, een bedachtzame uitdrukking op zijn gezicht. "Wat denk je?" vroeg hij. "Zullen we haar ouders een bezoekje brengen?"

Harvie glimlachte, zijn blik veelzeggend. "Dat klinkt als een uitstekend idee," zei hij. "Soms is een persoonlijke benadering precies wat nodig is om dingen recht te zetten."

Fiona keek tussen hen in, een mengeling van verrassing en dankbaarheid in haar ogen. "Zouden jullie dat voor me willen doen?" vroeg ze zacht.

"Uiteraard," zei Lucas vastberaden. "Het is het minste wat we kunnen doen om je ouders wat rust te geven." Harvie knikte instemmend. "En bovendien," voegde hij eraan toe, "zou het goed zijn om hen persoonlijk te laten weten hoeveel respect we voor hen hebben."

Fiona glimlachte zwak, haar hart een beetje lichter door hun aanbod. "Dank jullie wel," zei ze oprecht. "Dat zou heel veel voor hen betekenen."

"Dan doen we dat toch gewoon, hè," zei Lucas, zijn toon vastberaden. "We mogen er niet te lang mee wachten. De pers zal hen blijven bestoken, en dat zal je vader alleen maar bozer maken. Wat denk je, Harvie? Gaan we meteen na het ontbijt naar hen toe?"

Harvie haalde nonchalant zijn schouders op, een kleine glimlach op zijn gezicht. "Waarom niet? Ik heb niets te doen," zei hij luchtig, maar zijn ogen toonden begrip voor de situatie.

Fiona voelde een warme gloed van opluchting. "Dank jullie wel," zei ze oprecht. "Ik weet zeker dat het hen zal helpen om dit alles wat beter te begrijpen."

Aurelia glimlachte bemoedigend. "Je ouders zullen vast blij zijn met het bezoek. En als we het goed aanpakken, zullen de paparazzi hun interesse misschien snel verliezen."

"Dat zou een zegen zijn," zei Fiona met een zwakke glimlach. "Nogmaals, dank jullie wel. Het betekent veel voor me."

Harvie knikte en schonk zichzelf een kop koffie in. "Laten we eerst eten en dan vertrekken. Het wordt een interessante ochtend."

Harvie’s ogen schitterden ondeugend terwijl hij zijn kop koffie optilde. "Ik hou van dit soort uitdagingen," zei hij op een speelse toon.

Lucas schudde lachend zijn hoofd. "Dat weet ik," zei hij. "Ik ken je goed genoeg om te weten dat je dit als een kans ziet om indruk te maken."

Harvie grijnsde breed. "Misschien een beetje," gaf hij toe. "Maar laten we eerlijk zijn, het is ook gewoon leuk om dingen recht te zetten en mensen te verrassen."

Lucas klopte hem op de schouder. "Daarom zijn we een goed team, mijn vriend. Jij met je charme, en ik met... tja, mijn praktische aanpak."

De groep lachte, en Fiona voelde haar spanning langzaam wegebben. Met Harvie en Lucas aan haar zijde voelde het alsof alles goed zou komen.

Na het ontbijt zetten Harvie en Lucas koers naar het huisje van Fiona’s ouders. De Castilione gleed soepel naar beneden, en zodra ze op een honderdtal meter van het huisje landden, werd de situatie onmiddellijk duidelijk. Een menigte van tientallen journalisten had zich rondom het huis verzameld, camera’s en microfoons in de aanslag, als roofdieren die op hun prooi wachtten.

Lucas keek naar de chaos en zuchtte diep. "Nu begrijp ik waarom ze zo over hun toeren zijn," zei hij, terwijl zijn blik over de hectische scene gleed.

Harvie haalde zijn schouders op en gaf een knik naar de menigte. "Tijd om daar iets aan te doen," zei hij met een vastberaden toon. Ze stapten uit en liepen kordaat richting het huisje, de drukte voor hen splijtend als een mes door water.

Zodra ze dichterbij kwamen, verhief Harvie zijn stem, boos maar beheerst. "Zijn jullie niet beschaamd om deze mensen zo lastig te vallen?" vroeg hij streng, terwijl zijn ogen fel flitsten. "Dit zijn eenvoudige, hardwerkende Bakoeni die niets te maken hebben met jullie sensatiedrang. Als ik hier straks buitenstap, wil ik jullie hier niet meer zien."

De journalisten staarden hem aan, deels verrast, deels geïntimideerd door zijn autoriteit. Harvie liet zich niet uit het veld slaan. "We zullen binnenkort een persmededeling doen in het paleis om jullie aan het meisje zelf voor te stellen," vervolgde hij, "maar deze mensen verdienen een rustig leven. Jullie hebben hier niets meer te zoeken."

Zijn woorden leken langzaam door te dringen. Enkelen probeerden nog een vraag te stellen, maar Harvie’s ijzige blik liet zien dat hij geen discussie zou dulden. Een voor een begonnen de journalisten te vertrekken, het pad vrijmakend voor Harvie en Lucas om Fiona’s ouders eindelijk in rust te bezoeken.

Harvie klopte vastberaden op de deur. "Ik en koning Lucas willen met je praten," herhaalde hij met luide stem, zodat het geluid boven de rest van het rumoer uit zou komen.

Binnen klonk er beweging, gevolgd door een korte stilte. Toen ging de deur langzaam open, en een man van middelbare leeftijd verscheen in de deuropening. Zijn blik was vermoeid en zijn schouders waren licht gebogen. Het was duidelijk dat hij erg veel last had van de situatie.

De man keek hen argwanend aan voordat hij sprak. "Waar hebben we dat aan verdiend?" vroeg hij, zijn stem scherp maar niet onbeleefd.

Harvie glimlachte vriendelijk, zijn toon rustgevend. "We willen helpen. Kunnen we binnenkomen? We willen graag even met u en uw vrouw praten over de situatie."

De man keek naar Lucas, die naast Harvie stond en knikte. "Het is beter dan nog meer journalisten," mompelde hij en opende de deur verder. "Kom binnen."

Harvie en Lucas stapten het eenvoudige, maar knusse huisje binnen. De woonkamer ademde een huiselijke sfeer uit, met oude familiefoto's aan de muur en een vaas met vers geplukte bloemen op de tafel. Ze namen plaats op een van de stoelen aan de houten tafel, die duidelijk goed onderhouden maar doorleefd was.

De vader van Fiona keek hen nog steeds met een mengeling van wantrouwen en vermoeidheid aan. Zijn vrouw kwam de kamer binnen met een doek in haar handen, haar blik onderzoekend maar beleefd.

"Het spijt ons dat we op deze manier moeten binnenvallen," begon Harvie rustig. "Maar we begrijpen hoe moeilijk deze situatie voor jullie is, en we willen helpen."

Lucas knikte bevestigend. "We weten dat dit niet iets is waar jullie om hebben gevraagd. We zijn hier om te kijken hoe we het voor jullie makkelijker kunnen maken."

Fiona’s moeder zuchtte zacht en ging naast haar man zitten, terwijl haar ogen zich kort op Lucas richtten. "We waarderen het dat jullie hier zijn," zei ze uiteindelijk. "Maar de situatie is al behoorlijk uit de hand gelopen. Hoe kunnen jullie dat veranderen?"

Harvie en Lucas wisselden een veelbetekenende blik en zetten zich schrap om de ouders gerust te stellen en plannen te bespreken.

"Eerst en vooral willen we een persconferentie organiseren om jullie dochter aan de pers voor te stellen," begon Harvie rustig.

Fiona's vader schudde zijn hoofd, zijn stem vol emotie. "Ze is dertien," zei hij scherp. "Ze is nog een kind. Waarom moet ze dit allemaal doorstaan?"

Lucas keek hem begrijpend aan. "We begrijpen dat dit overweldigend is," zei hij. "Maar juist daarom willen we de situatie beheersen. Door zelf het verhaal te vertellen, kunnen we de sensatiezucht van de pers indammen."

Fiona's moeder knikte voorzichtig, hoewel haar gezicht bezorgd bleef. "Hoe zou dat werken? Hoe beschermen jullie haar tijdens zo'n persconferentie?"

Harvie glimlachte geruststellend. "We zorgen ervoor dat het goed georganiseerd is. Alleen geselecteerde journalisten mogen aanwezig zijn, en alle vragen zullen gecontroleerd worden. Het is een manier om de rust terug te brengen."

Fiona's vader zuchtte diep en keek naar zijn vrouw. "Ik weet het niet... Het voelt nog steeds alsof ze te jong is voor dit alles."

"We zullen ervoor zorgen dat ze zich veilig voelt," beloofde Lucas. "En als jullie nee zeggen, respecteren we dat. Maar we denken dat dit de beste manier is om de aandacht te minimaliseren."

De ouders van Fiona wisselden een blik uit, duidelijk worstelend met de beslissing.

"Wat vinden jullie eigenlijk van Fiona. Ze is een simpel meisje, een Bakoeni. En jullie...”

Fiona's vader wendde zijn blik af, zijn gezicht vertrok even. Lucas leunde iets naar voren, zijn toon zowel doordringend als kalm. "Ben je vergeten dat mijn eigen vrouw, mijn koningin, en de moeder van mijn kinderen, ook een Bakoeni was toen ik haar leerde kennen?"

Hij pauzeerde, zijn woorden zorgvuldig kiezend. "Vergeet niet dat het in onze tijd heel anders was. Ze was jong in de tijd dat jullie jong waren, en ik hoef jullie toch niet te vertellen hoe het er toen aan toe ging. Of wel?"

Fiona's vader keek naar de tafel, zijn schouders iets ingezakt. De herinnering aan hoe zwaar het leven voor Bakoeni ooit was, leek door Lucas' woorden op te doemen. Fiona's moeder legde een hand op zijn arm, een subtiele uitnodiging om te luisteren in plaats van te oordelen.

"Ik zeg dit niet om je een lesje te leren," ging Lucas verder, zijn toon iets zachter. "Maar om je eraan te herinneren dat wat ooit onmogelijk leek, ooit de meest waardevolle beslissing van mijn leven werd. Misschien is het tijd om het verleden te laten rusten en naar de toekomst te kijken, naar wat Fiona kan bereiken."

De stilte in de kamer voelde zwaar, maar niet ongemakkelijk. Het leek alsof Lucas' woorden iets hadden veranderd, een deur hadden geopend naar begrip en acceptatie.

Lucas leunde iets naar voren en keek Fiona's vader recht aan. "Wat ik zie als ik naar jullie dochter kijk, is een intelligente jonge meid met een gouden hart die veel van mijn zoon houdt. En wat ik zie als ik naar mijn zoon kijk, is een jongen die ooit heel verlegen en in zichzelf gekeerd was, die openbloeit onder invloed van jullie dochter."

Hij pauzeerde even. Hij liet zijn woorden inzinken voordat hij verderging. "Nu moet je me eens zeggen wat een ouder zich nog meer kan wensen?"

De kamer viel stil, en Fiona's vader keek weg, alsof hij de waarheid in Lucas' woorden niet wilde erkennen maar ook niet kon ontkennen. Fiona's moeder glimlachte zachtjes, haar blik naar haar man draaiend. Het leek erop dat de muren die hij had opgebouwd langzaam begonnen te breken.

"Dank u wel voor deze woorden, Majesteit," zei Fiona's moeder zacht, haar stem warm en oprecht. "Ik kan zien dat ze recht uit je hart komen. Ook mijn man weet dat. Is het niet, Jake?"

Jake slikte en knikte, terwijl zijn blik nog steeds op de tafel gericht was. De woorden van de koning hadden hem meer geraakt dan hij wilde toegeven. "Ja," zei hij met een schorre stem. "Dank u... echt waar."

Lucas glimlachte en leunde iets achterover, zijn blik verzachtend. "Ik meen elk woord," zei hij. "En ik hoop dat we samen een weg kunnen vinden om dit voor iedereen makkelijker te maken."

Jake keek op naar zijn vrouw, die hem bemoedigend aankeek. Voor het eerst sinds de chaos begon, voelde hij een sprankje hoop.

"Jullie willen haar dus officieel aan de pers voorstellen," zei Jake, zijn blik nog steeds enigszins bezorgd.

Lucas knikte rustig. "We hebben ervaring met persconferenties. Geloof me, ik weet hoe lastig het kan zijn. Ik heb er zelf lang moeite mee gehad, maar uiteindelijk is het een manier om controle te krijgen over het verhaal."

Harvie leunde iets naar voren, zijn toon bedachtzaam. "Maar misschien is het wel geen slecht idee om jullie erbij te betrekken," zei hij, terwijl hij naar Lucas keek. "Wat denk je, Lucas?"

Lucas knikte instemmend. "Daar heb je helemaal gelijk in, Harvie. Het zou niet alleen helpen om de aandacht te sturen, maar ook om de band tussen onze families te tonen."

Harvie glimlachte en keek terug naar Jake en zijn vrouw. "Als jullie openlijk de ontluikende liefde tussen onze kinderen steunen, zal de pers al gauw hun sensatiedrang aan de kant schuiven en andere slachtoffers zoeken. Geloof me, we hebben hier ervaring mee."

Jake keek naar zijn vrouw, die bemoedigend naar hem knikte. Na een moment van stilte zuchtte hij diep. "Als jullie denken dat dit het beste is... dan willen we het proberen."

Lucas glimlachte vriendelijk. "We zullen er samen voor zorgen dat dit een positieve ervaring wordt, voor iedereen."

"Ik stel voor dat jullie meteen met ons meekomen naar het paleis," zei Lucas, zijn stem geruststellend. "Daar zullen jullie meer op jullie gemak zijn, en we kunnen jullie ook voorbereiden op de persconferentie. Jullie kunnen zo lang blijven als nodig is."

Jake keek naar zijn vrouw, die hem even stil aankeek voordat ze langzaam knikte. "Dat klinkt goed," zei ze zacht. "Ik denk dat we dat nodig hebben."

Jake zuchtte en stond op. "Oké," zei hij, zijn stem iets rustiger. "Laten we het proberen. Maar geen extravagante toestanden, begrepen?"

Lucas glimlachte. "Geen extravagante toestanden," herhaalde hij. "Gewoon familie die elkaar helpt." Harvie knikte instemmend, en samen begonnen ze plannen te maken voor hun vertrek naar het paleis.