Hoofdstuk 29

De volgende dag stonden de persleden in de persruimte van het koninklijk paleis klaar met hun camera’s en notitieblokken, terwijl de spanning in de zaal voelbaar was. Jake en Lena, hoewel zichtbaar zenuwachtig, straalden een zekere vastberadenheid uit. Henriëtta glimlachte geruststellend naar hen.

"Maak je geen zorgen," zei ze op een rustige toon. "Dit is zo voorbij, en het zal alle roddels over Fiona en Andreii de mond snoeren. Wij weten hoe we dit moeten aanpakken. Laat ons het woord voeren, en als er vragen aan jullie worden gesteld, spreek dan vanuit je hart. Dat is altijd het beste."

Jake knikte langzaam, terwijl Lena een korte blik op haar man wierp, duidelijk zoekend naar steun. "Ik hoop maar dat we het goed doen," mompelde ze.

Henriëtta lachte zachtjes. "Ik weet zeker dat het goed komt," zei ze. "Trouwens, Andreii en Fiona zullen de meeste aandacht krijgen. Ze zijn uitgebreid gebrieft en weten precies hoe ze moeten reageren."

De woorden van Henriëtta leken hun kalmte enigszins te herstellen, net op tijd voordat de deuren naar de perszaal opengingen en het begin van de conferentie werd aangekondigd.

Andreii en Fiona liepen zelfverzekerd de persruimte binnen, hun handen bijna elkaar rakend, alsof ze elkaar op afstand steun gaven. Achter hen volgden Lucas en Henriëtta, hun houding statig maar warm, en daarachter Jake en Lena, die duidelijk een beetje overweldigd waren door de omvang van het moment.

Ze namen plaats aan de lange tafel die speciaal voor de gelegenheid was klaargezet. Andreii en Fiona zaten in het midden, met aan hun zijde hun ouders, die hen beschermend omringden. De flitsen van camera's verlichtten de ruimte terwijl de pers zich klaarmaakte voor wat beloofde een gedenkwaardige conferentie te worden.

Lucas keek de perszaal in, wachtend tot de aandacht volledig op hem gericht was, voordat hij het woord nam. "Beste leden van de pers," begon hij, zijn stem warm maar zelfverzekerd. "Zoals jullie waarschijnlijk wel verwacht hadden, hebben we jullie uitgenodigd om Fiona Windmere aan jullie voor te stellen."

Hij pauzeerde even, een speelse glimlach rond zijn lippen. "Mijn zoon is nogal vrijpostig geweest om dit meisje op ons nieuwjaarsfeest te kussen," ging hij verder, met een korte grinnik. "Dat is natuurlijk niet ongemerkt gebleven, en daarom wilden we vandaag wat verduidelijking geven over deze gebeurtenis."

De zaal vulde zich met het geritsel van notitieblokken en de flitsen van camera’s, terwijl iedereen zijn woorden opschreef en zich voorbereidde op de volgende onthulling.

Lucas keek de persleden met een ernstige blik aan. "Ik zou zeggen, stel jullie vragen, want dit is de enige kans die jullie krijgen," zei hij, zijn stem vastberaden. "Na deze persconferentie verwachten we dat jullie de privacy van het jonge koppel respecteren en ook die van Fiona's ouders."

Zijn woorden hingen zwaar in de lucht, en de journalisten wisselden een snelle blik uit voordat de eerste vragen werden voorbereid. De toon was gezet, en het was duidelijk dat Lucas geen ruimte liet voor verdere inmenging buiten deze gecontroleerde setting.

Een journalist stak zijn hand op, zijn toon beleefd maar nieuwsgierig. "Fiona, aangenaam kennis met je te maken. Kun je ons wat meer over jezelf vertellen?"

Fiona voelde een korte steek van nervositeit, maar ze haalde diep adem en rechtte haar rug, terwijl ze Andreii’s steunende blik opmerkte. Ze glimlachte lichtjes en begon te spreken.

"Mijn naam is Fiona," zei ze, haar stem rustig maar vastberaden. "Ik ben geboren en opgegroeid in een klein dorpje aan de kust. Mijn ouders zijn hardwerkende mensen die me altijd hebben geleerd om eerlijk en bescheiden te zijn, maar ook om mijn dromen te volgen. Dankzij een studiebeurs heb ik de kans gekregen om in Gandurhora te studeren, waar ik Andreii heb ontmoet."

Ze pauzeerde even en wierp een korte blik op Andreii, die haar bemoedigend toeknikte. "Ik ben gepassioneerd door leren en wil later iets betekenen voor mijn gemeenschap. Maar op dit moment ben ik vooral dankbaar voor de steun van mijn familie en... van Andreii." Ze glimlachte naar hem, waarna de zaal gevuld werd met het zachte geklik van camera’s.

Het was een eenvoudig, oprecht antwoord dat meteen sympathie opriep bij de aanwezigen.

Fiona zag dat de ogen van de journalist verwachtingsvol op haar gericht bleven. Ze besloot verder te vertellen, haar stem nu iets meer ontspannen.

"Ik ben opgegroeid in een omgeving waar familie en gemeenschap heel belangrijk zijn," vervolgde ze. "Dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt om mij kansen te geven, en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Daarom hoop ik later iets terug te kunnen doen, niet alleen voor hen, maar voor alle mensen die het moeilijk hebben."

Ze glimlachte kort, haar ogen nu weer op de journalist gericht. "Mijn ontmoeting met Andreii was onverwacht, maar het heeft mijn leven op zoveel manieren verrijkt. Ik bewonder zijn toewijding en hoe hij altijd het beste voor anderen wil. Samen leren we van elkaar, en dat is iets wat ik heel bijzonder vind."

Fiona pauzeerde, haar blik even over de zaal glijdend. "Ik weet dat het misschien ongewoon is dat iemand zoals ik hier zit, maar ik ben vastberaden om mijn eigen weg te vinden en iets positiefs bij te dragen. Dat is wie ik ben."

De zachte stilte die volgde werd doorbroken door het geklik van camera's en enkele goedkeurende murmels in de zaal. Het was duidelijk dat Fiona’s oprechtheid indruk had gemaakt.

Een andere journalist stak zijn hand op, zijn vraag scherp maar niet onvriendelijk. "Denk je niet dat je een beetje jong bent om nu al te dromen om de volgende koningin van Engeland te worden?" vroeg hij, terwijl de ogen in de zaal zich nieuwsgierig op Fiona richtten.

Fiona haalde haar schouders op, haar blik rustig en oprecht. "Dat doe ik niet, en dat heb ik ook nooit gedaan," begon ze. "Ik ben verliefd geworden op Andreii om wie hij is als mens, niet om wat hij me eventueel zou kunnen bieden aan status."

Ze pauzeerde even, haar stem vastberaden. "Integendeel. Voor ik hem ontmoette, voelde ik me te min om in zijn schaduw te staan. Onze ontmoeting heeft echter alles veranderd. Hij heeft me laten inzien dat het niet gaat om waar je vandaan komt, maar om wie je bent. En dat is alles waar ik me nu op focus."

Haar antwoord bracht een lichte beroering in de zaal. Het was duidelijk dat haar woorden diepe indruk maakten en haar oprechtheid niet ter discussie stond. Andreii keek haar met trots aan, terwijl een zachte glimlach rond zijn lippen speelde.

Een andere journalist richtte zijn aandacht op Jake, zijn toon uitdagend maar niet onbeleefd. "Jullie zullen jezelf nu wel in de handjes wrijven," zei hij met een kleine glimlach. "Een dochter die een relatie heeft met een kroonprins. Wie zou daar niet van dromen?"

Jake keek de journalist strak aan en leunde iets naar voren. "Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er nooit over nagedacht heb wat dit betekent voor onze familie," begon hij eerlijk. "Maar als vader kijk ik verder dan titels en status. Wat mij interesseert, is hoe gelukkig mijn dochter is. En dat geluk heeft niets te maken met Andreii’s titel, maar alles met hoe hij haar behandelt."

Hij pauzeerde even, zijn blik op de journalist gericht. "Ik heb Andreii leren kennen als een respectvolle en oprechte jongeman, en dat stelt mij als vader gerust. Dus nee, ik zit hier niet met een grijns van trots omdat hij een kroonprins is. Ik zit hier omdat ik zie dat mijn dochter iemand heeft gevonden die haar echt gelukkig maakt."

De zaal werd even stil, Jake’s woorden resonerend met een authentieke kracht. Lena knikte instemmend, en zelfs de journalist leek een moment overrompeld door de oprechtheid in Jake’s antwoord.

"Majesteit," zei een ander, zijn blik op Lucas gericht. "Hoe staan jullie eigenlijk tegenover dit alles? We kennen natuurlijk wel jullie voorgeschiedenis, maar toch... Hadden jullie niet liever gehad dat jullie zoon een meisje uit een andere klasse zou ontmoeten?"

Lucas keek de journalist strak aan, zijn ogen kort tot spleetjes getrokken. "Jullie kennen inderdaad onze voorgeschiedenis," begon hij, zijn stem rustig maar scherp. "En dat zou eigenlijk als antwoord moeten volstaan. Maar ik heb beloofd dat ik jullie te woord zou staan."

Hij wierp een korte blik op Andreii en Fiona, die naast elkaar zaten. "Jullie weten allemaal dat de kroonprins een verlegen jongen was. Kijk nu eens naar hem, hoe hij openbloeit met dit meisje naast hem." Zijn stem verzachtte iets, en een kleine glimlach speelde om zijn lippen. "Meer zal ik niet zeggen."

De journalist knikte, duidelijk onder de indruk van Lucas’ directe maar eerlijke antwoord. De zaal leek een moment te ontspannen, terwijl de flitsen van camera’s doorgingen.

"Andreii. Waarom ben je eigenlijk verliefd geworden op Fiona?" vroeg een andere.

Andreii glimlachte, zijn ogen glinsterend van herinneringen. "We kregen een opdracht in de taalles om onszelf in een opstel voor te stellen," begon hij. "Naast het feit dat Fiona heel mooi is, heeft ze ook een uitzonderlijk schrijverstalent. Haar opstel sprak recht uit haar hart en sinds dat moment is ze geen ogenblik meer uit mijn gedachten geweest."

De journaliste die de vraag had gesteld, leunde iets naar voren, zichtbaar geïntrigeerd. "Kunnen we dat opstel krijgen?" vroeg ze. "Het lijkt ons leuk om het te publiceren."

Andreii keek even met een vragende blik naar Fiona, zijn ogen zacht en respectvol. Fiona leek kort te twijfelen, haar blik op de tafel gericht, maar toen keek ze op en knikte. "Dat kan," zei ze zacht, een lichte glimlach om haar lippen. "Als het mensen kan inspireren, deel ik het graag."

De journaliste knikte tevreden.

Een andere journalist richtte zich tot Fiona, zijn stem nieuwsgierig en oprecht. "Zou je graag iets willen doen met dat schrijverstalent van je?" vroeg hij.

Fiona glimlachte, haar wangen een beetje rozig van de onverwachte vraag. "Schrijven is altijd iets geweest waar ik van genoten heb," begon ze. "Het helpt me mijn gedachten en gevoelens te ordenen en om mezelf beter te begrijpen. Of ik er iets mee wil doen in de toekomst? Misschien, maar voor nu zie ik het vooral als iets persoonlijks."

Ze keek even naar Andreii en glimlachte. "Wie weet wat de toekomst brengt. Maar als mijn woorden anderen kunnen raken of inspireren, zoals Andreii zegt dat ze hem hebben geraakt, dan zou dat een groot geschenk zijn."

De zaal vulde zich opnieuw met het zachte geklik van camera’s, terwijl de oprechtheid in Fiona’s woorden duidelijk indruk maakte.

"We zullen je naam zeker onthouden," zei een andere journalist, zichtbaar onder de indruk van Fiona’s oprechte en bedachtzame antwoord.

Fiona glimlachte, een vleugje verlegenheid in haar blik, maar ook een stille trots. "Dank u," zei ze zachtjes, haar blik kort naar Andreii glijdend, die haar een bemoedigende knik gaf.

"Er doet een gerucht de ronde dat jullie op zoek zijn naar een tiende boek. Een boek van de schrijfster die ook de boeken over het leven van de koningin heeft geschreven. Wat is daarvan aan?"

Andreii en Fiona keken elkaar even met een gealarmeerde blik in hun ogen aan. Deze vraag hadden ze niet verwacht en ze wisten niet meteen wat ze moesten antwoorden.

Lucas ving de gespannen blikken van Andreii en Fiona op en nam kalm het woord, met een subtiele glimlach om de aandacht van de pers af te leiden.

"Wat een interessante vraag," begon hij rustig. "De verhalen van de schrijfster hebben ons allemaal geraakt en blijven een belangrijke inspiratiebron voor velen. Dat er speculaties zijn over een tiende boek is niets nieuws, maar ik denk dat het belangrijk is om ons te richten op wat al bekend en tastbaar is."

Hij pauzeerde even, zodat zijn woorden konden bezinken. "Andreii en Fiona zijn jong en nieuwsgierig, net als ieder ander op hun leeftijd. Maar wat hun prioriteiten op dit moment zijn? Hun studies, hun familie, en... elkaar," voegde hij met een warme glimlach toe.

De subtiele manier waarop Lucas de vraag pareerde, bracht de focus terug naar de jongeren, zonder direct in te gaan op het gerucht, wat een gevoel van mysterie in stand hield.

Een journalist richtte zijn blik op Fiona en stelde: "Fiona, welke dromen of doelen heb je nog, los van je relatie met Andreii?"

Fiona dacht even na, haar ogen naar de tafel gericht voordat ze weer opkeek. "Er zijn zoveel dingen die ik nog wil doen," begon ze met een kleine glimlach. "Ik wil mijn studie afronden en daarna graag iets terugdoen voor mijn gemeenschap. De steun die ik heb gekregen om hier te zijn, heeft me laten inzien hoe belangrijk het is om kansen te creëren voor anderen, net zoals die voor mij zijn gecreëerd."

Ze pauzeerde kort en vervolgde: "Ik droom ervan om ooit projecten op te zetten waarmee ik anderen kan helpen groeien, of dat nu op het gebied van onderwijs is of iets anders. Voor nu wil ik blijven leren en groeien, zodat ik in de toekomst een verschil kan maken. Dat is altijd een van mijn grootste doelen geweest."

De journalist glimlachte, duidelijk onder de indruk van haar vastberadenheid. Andreii keek haar bewonderend aan, zijn trots zichtbaar in zijn blik. Fiona’s antwoord schetste haar als iemand met diepe ambities en een hart voor anderen, wat haar alleen maar verder versterkte in de ogen van de pers.

Een journalist richtte zich tot Fiona’s ouders, zijn toon nieuwsgierig. "Jake en Lena, hoe hebben jullie gereageerd toen jullie hoorden over Fiona’s relatie met Andreii?"

Jake leunde iets naar voren, zijn blik serieus maar ook warm. "Om eerlijk te zijn, waren we in het begin nogal overrompeld," gaf hij toe. "Het is niet elke dag dat je hoort dat je dochter een relatie heeft met een kroonprins. We maakten ons zorgen, vooral over hoe ze zou omgaan met alle aandacht en verwachtingen."

Lena knikte instemmend en vulde aan: "Ja, het was even wennen. We komen uit een eenvoudig leven, en het idee dat Fiona in zo’n grote wereld zou stappen... dat was even beangstigend." Ze glimlachte zacht en keek naar haar dochter. "Maar toen we zagen hoe Andreii met haar omging, wisten we dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Hij heeft haar op zoveel manieren sterker gemaakt."

Jake knikte. "Dat is waar. Uiteindelijk zijn we vooral blij dat Fiona gelukkig is. Dat is het enige dat echt telt."

Hun antwoorden straalden zowel liefde als realisme uit, wat de zaal een moment van rust gaf te midden van de intensieve vragen. Fiona glimlachte dankbaar naar haar ouders, terwijl Andreii hen een respectvolle knik gaf.

Een journalist richtte zich tot Lucas en Henriëtta met een bedachtzame vraag. "Majesteiten, deze vraag is voor jullie. Zouden jullie Andreii en Fiona steunen als ze op jonge leeftijd zouden besluiten te trouwen?"

Lucas leunde iets naar voren, zijn blik serieus maar warm. "Dat is een interessante vraag," begon hij. "Het huwelijk is een belangrijke stap, en we zouden er zeker van willen zijn dat ze beiden klaar zijn voor de verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken. Het is niet alleen een persoonlijke verbintenis, maar ook een publieke, met veel verwachtingen."

Hij pauzeerde even en keek naar Henriëtta, die zachtjes glimlachte en het woord overnam. "Als ouders willen we het geluk van onze kinderen vooropstellen," zei ze met een warme toon. "We hebben zelf jong de keuze gemaakt om voor elkaar te vechten, ondanks de obstakels, en dat heeft ons sterker gemaakt. Als Andreii en Fiona overtuigd zijn van hun liefde en weten wat ze willen, zullen we er voor hen zijn. Maar we zullen ook zorgen dat ze goed begeleid worden in zo’n belangrijke beslissing."

Lucas knikte instemmend. "Precies. We willen dat ze groeien, samen, maar ook als individuen. Als ze dat kunnen en hun liefde standhoudt, zullen we ze met trots steunen."

De oprechtheid en wijsheid in hun woorden vulden de zaal, terwijl Andreii en Fiona elkaar kort aankeken, een stil begrip delend. De journalist leek tevreden met het antwoord, en de flitsen van camera’s brachten het moment in beeld.

Lucas richtte zich tot de pers met een lichte glimlach, zijn toon duidelijk maar vriendelijk. "We zullen stilaan afronden," kondigde hij aan. "Misschien nog een allerlaatste vraag?"

Er klonk een zacht geroezemoes onder de journalisten, en een van hen stak zijn hand op. "Majesteit," begon hij. "Hoe ziet u de toekomst van Andreii en Fiona, niet alleen als koppel, maar ook in hun rol binnen het koningshuis?"

Lucas keek even naar Henriëtta, die een klein knikje gaf, voordat hij antwoordde. "De toekomst is nooit met zekerheid te voorspellen," zei hij bedachtzaam. "Maar wat ik wel weet, is dat Andreii en Fiona nu al een sterke basis leggen door open te communiceren en elkaar te steunen. Of het nu gaat om persoonlijke groei of om hun verantwoordelijkheden, ik heb er alle vertrouwen in dat ze samen uitdagingen aankunnen."

Henriëtta voegde eraan toe: "Wat belangrijk is, is dat ze blijven leren en zich blijven ontwikkelen, zowel individueel als samen. We zullen hen bijstaan waar nodig, maar uiteindelijk is het hun eigen pad dat ze moeten bewandelen."

Lucas knikte instemmend en keek opnieuw naar de zaal. "Dank jullie wel voor jullie tijd en respect. We hopen dat deze conferentie duidelijkheid heeft gegeven en de focus zal leggen op wat echt belangrijk is: het geluk en de groei van deze twee jonge mensen."

Met die woorden werd de persconferentie afgesloten, terwijl de camera’s nog enkele laatste flitsen gaven en de zaal langzaam leegstroomde.

Lucas knikte tevreden, een warme glimlach op zijn gezicht. "Dat ging vlot," zei hij, terwijl hij zijn blik op Jake en Lena richtte. "Jullie hebben dat heel goed gedaan."

Hij draaide zich vervolgens naar Fiona en Andreii, zijn ogen gevuld met trots. "Ik ben bijzonder trots op jullie beiden," vervolgde hij. "Het valt niet mee om op zo'n jonge leeftijd zo'n persconferentie voor te zitten."

Zijn glimlach werd nog iets breder. "Jullie hebben laten zien dat jullie niet alleen samen sterk staan, maar ook dat jullie klaar zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Dat is iets wat niet onopgemerkt blijft."

Fiona en Andreii wisselden een blik uit, duidelijk opgelucht en dankbaar voor de steun van Lucas. Het moment voelde als een bevestiging van alles wat ze samen hadden bereikt en waar ze nog aan zouden werken.